بخشی از کتاب:

تازه زنگ تفريح را زده بودند و معلم ها، يک يک، از ميان هياهوی بچه هايی که با سرو صدا، توی حياط مدرسه ريخته بودند، و دوان دوان به طرف منبع آب هجوم آورده بودند، فرار می کردند و به طرف دفتر پناه می آوردند.

  اتاق کوچک بود. ميز ناظم مدرسه نصف آن را گرفته بود و به سختی می شد رفت و آمد کرد. دور تا دور بالای اتاق را سيم های چرک و سياه برق و تلفن و زنگ اخبار پوشانده بود. بالای سر ميز ناظم مدرسه عکس قاب گرفته و بزرگ جوانکی با لباس پيشاهنگی، خاک گرفته و رنگ و رو رفته، به ديوار آويزان بود. غير از صندلی های دور اتاق، يک گنجه و يک چوب رخت و يک روشويی حلبی و يک تابلوی بزرگ اخطارها و اعلان های اداری، ديگر اثاث اتاق بود. يک عکس دسته جمعی کوچک هم روی بخاری بود که ديپلمه های نمی دانم کدام سال مدرسه را با لباس شق و رق و معلم ها و ناظم و مدير همان سال نشان می داد.

پيش از همه معلم فرانسه وارد شد که پيرمرد کوتاه قد مرتبی بود و چوب کبريتی به ته سيگار خود فرو کرده بود، و آن را با سرانگشت دور از خود گرفته بود. مثل اينکه سيگار و دود آن نجس است يا ميکروب دارد و بايد از آن پرهيز کرد و بعد معلم تاريخ وارد شد که کوتاه و خپله بود. گيوه به پاداشت و يخه اش چرک و نامرتب بود و کراواتش مثل بند جامه لوله شده بود و زير يخه کتش فرو رفته بود. بعد معلم جبر آمد که باريک و دراز بود و راه که می رفت لق لق می خورد و عينک داشت و سيگار گوشه لبش دود می کرد و از بس زرد بود آدم خيال می کرد سل دارد.

بعد معلم شرعيات وارد شد که ته ريشی داشت و يخه اش باز بود و عينک کلفتی به چشم زده بود و مثل آخوندها غليظ حرف می زد. و با يک يک همکارانش سلام و عليک کرد و صبحکم الله گفت. مثل يک گونی سنگين که به گوشه ای بيندازد همان دم در وا رفت. بعد کتاب دار مدرسه آمد که ريزه بود و سر بی مويی داشت و به عجله راه می رفت و هر هر می خنديد و به جای سلام، به هرکس که رو می کرد نيشش تا بناگوش باز می شد و بعد هم چند نفر ديگر آمدند و دست آخر معلم نقاشی وارد شد که عبوس بود و انگار تازه از يک دعوا خلاص شده بود. يک دسته کلفت کاغذ نقاشی زير بغل داشت و پای صندلی که رسيد سيگارش را زير پا له کرد و نشست.

معلم ها تازه نشسته بودند که کتاب دار مدرسه شاد و شنگول، مثل کسی که مژده بزرگی آورده باشد، به صدا درآمد:

– خوب، تبريک عرض می کنم، آقايان! امروز قرار است دفترچه های بيمه را بدهند.