بخشی از کتاب:

نفهميدم از چه صدايی بيدار شدم. ولی لابد از صدای آنها بود. وقتی چشم هايم را مالاندم و ساعتم را ديدم که چهار بعد از نيمه شب بود و نگاهی به آسمان روشن و پرستاره دم صبح انداختم و نگاهم را از آن جا به طرف آنها دوختم، ديدم که هر سه تاشان بالای سرم ايستاده بودند، هنوز با هم از راديو صحبت می کردند که دزد برده و نيز مرا صدا می کردند.

 هنوز يک ساعت و نيم وقت بود تا بوق نکره سلطنت آباد، که مثل صدای گاو شروع می کند و کم کم ته می کشد، و درست پنج دقيقه بيدارباش دراز و ناراحت کننده اش همه فضای رستم آباد و درروس و لويزان و چيزر را پر می کند و تا نياوران و تجريش هم می رود، به صدا در آيد و من که در آن صبحگاه خنک و آسايش بخش، ترجيح می دادم در وقتی دريافتم که داستان دزد و دزدی است، مثل اينکه گذشته باشند بخوابم، از نو آسوده شدم و باز لحاف را تا روی سينه ام بالا کشيدم و به آسمان چشم دوختم و بعد، از چهارگوش دريچه اتاق که بازش می گذاشتم به درون فضای اتاقم که هنوزتاريک بود و لابد بويی از دزدها را و انعکاسی از صدای نرم پای آنها را در خود داشت چشم دوختم. خوب حس می کردم که اگر برای خوردن صبحانه صدايم کرده بودند عصبانی می شدم، ناراحت می شدم ولی آن وقت نه ناراحت بودم و نه عصبانی. به خصوص اگر صدای آن بوق نکره بلند شده بود و مرا مثل هر روز ساعت پنج و نيم از خواب پرانده بود حتماً خيلی بيشتر عصبانی می شدم. اصلاً من نمی توانم به بعضی چيزها عادت کنم.

در خانه های متعددی که زندگی کرده ام، اگر در اول کار به صداهای دم صبح، به عوعوی ديروقت سگ های شبگرد، به صدای اولين اتوبوس ها که آدم های سحرخيز را به کارشان می رسانند، به صدای زنگ دوچرخه شيرفروش محل و يا به صدای ديگر از خواب می پريده ام، کم کم عادت کرده ام و يکی دو هفته که از اقامتم در آن محل گذشته است همه آن صداها، حتی زننده ترين شان نيز، برايم عادی شده بوده است، و مثل صدای نفسم و يا مثل تيک تاک ساعتم که هيچوقت از دستم بازش نمی کنم، برايم آشنا و خودمانی شده بوده است. ولی به اين صدای ديگر، به اين بوق نکره و دراز که درست مثل صدای گاو زننده و بی قواره است، به اين همهمه ملايم و سنگين قورخانه که به خصوص شب ها زننده و سرشارتر است، از وقتی به رستم آباد آمده ام تا کنون نتوانسته ام عادت کنم.